Szparagi, ach szparagi!

,Szparagi im świeższe tym lepsze, świeżość ich poznaje się po białości czubków.
Szparagi oskrobać, poucinać u dołu łodygi, jeżeli są zbyt długie i łykowate, powiązać małe pęczki i włożyć w rądel w gotującą wodę, do której dorzucić można cokolwiek cukru i łyżkę masła. Solić dopiero na dogotowaniu. 
Nie muszą być zanadto ugotowane, bo tracą smak.Soko mają dosyć, wtenczas wyjąć je na talerz,niech dobrze z wody ociekną, odwiązać nitki, ułożyć na półmisku główkami do środka, oblać masłem zarumienionem z bułką lub polać sosem następującym: Utrzeć masła, wbić trzy żółtka, 1 łyżkę mąki i podbić smakiem z szparagów.Można dodać trochę kwiatu muszkatułowego.'

 Przepis pochodzi z książki ,Kucharz wielkopolski' autorstwa Maryi Śleżańskiej.A wydana została w Poznaniu w 1904 roku. Ja posiadam jedynie reprint.

Niezwykła to lektura. I jak bogata w najróżniejsze przepisy! Ale nie tylko na przepisach się kończy.Zawiera porady jak nakrywać stół, jak wina podawać.Jest prawdziwą kopalnią wiedzy o ówczesnej kuchni.
 Ale wracam do szparagów.
Uwielbiam je,pod każdą postacią.Mogę jeść codziennie i nigdy mi się nie znudzą.
Kiedy kończy się czerwiec, szparagi odchodzą jak jednodniowy motyl...
Póki co są. Chwilo trwaj!

.


Lekturę polecam. Szparagi też.